quinta-feira, 5 de março de 2020


Um homem de 54 anos não pode parar. E deve correr. Ou caminhar, que dá no mesmo. O que interessa é não parar. E das minhas corridas há tantas coisas para contar. Dos pensamentos - O Pensamento é livre, diz o Zequita - ficam marcas que nos timbram a existência. Que nos arrebatam.


Tantas histórias criadas naquele espaço temporal medido por dezenas de passadas lentas e arfares imorredouros! Orações intermináveis ao meu Deus, sinais da cruz cerimoniais defronte das tantas alminhas que o caminho nos dá. Um ou outro mais pausado, porque Deus escolhe os nossos lugares, as nossas peregrinações.

Dizia eu que o pensamento nos leva para muitos lados enquanto corremos ou caminhamos. Por vezes conduz-nos à infância, aos tempos da inocência. Transporta-nos a lugares que só ali revemos e que por eles deslizamos como se fossemos planta trepadeira que arriba em sentido contrário, para baixo, para as raízes das memórias. E fazemo-nos dramaturgos. Escrevemos diálogos e criamos cenários onde pomos as nossas personagens a falar connosco. Ressuscitamos até os que já partiram e eles apegam-se à trama. Respiram novamente e falam sem parar.

Depois apagamos tudo. Reiniciamos outra história, outro espaço, outro universo.

E continuamos a correr e sorrimos para dentro sem dar conta do tempo, da fadiga. E, por fim, arredamos, exaustos, e lavamo-nos e secamo-nos e vestimo-nos e passamos outra vez a existir cá neste sítio.


Sem comentários:

Web Analytics